In het najaar van 2016 volgde ik mijn eerste cursussen voor Brainspotting. Het leek in eerste instantie heel wat anders dan de manieren waarop ik gewend was te werken. Het is zeker ook anders dan de Kinesiologie maar de reden dat het tóch zo goed te combineren is in de praktijk zit ‘m in de overeenkomsten. Vanuit de ESR (Emotionele Stress Release), een onderdeel van de Kinesiologie, wist ik al dat bepaalde oogposities connecten met delen in het brein waar bepaalde informatie opgeslagen ligt. Door goed naar de ogen te kijken als je ze met de klok mee of ertegenin laat draaien, kun je zien waar trauma verborgen zit. Met de Brainspotting doe je eigenlijk hetzelfde. Je zoekt samen met de cliënt de oogpositie op waarbij de cliënt de meeste of minste reactie voelt in zijn lichaam als hij/zij naar de pointer kijkt. Of een andere manier bij Brainspotting dat je met de pointer heel langzaam heen en weer gaat om te zien waar de ogen van de cliënt een reactie geven. Dan wordt die plek gebruikt om de pointer stil te houden en kan de cliënt daar naar blijven kijken terwijl de verwerking van het trauma plaats kan vinden.
Toch is dat niet de belangrijkste reden waarom Brainspotting zo goed bij mij in de praktijk past. Zelf denk ik dat het zit in de afstemming die je maakt met je cliënt. Natuurlijk geeft Brainspotting óók hele goede resultaten, zeker als je het combineert met de Kinesiologie in het algemeen, maar voor mij is het juist interessant om te doen vanwege de afstemming op de cliënt tijdens de sessie. Dat is namelijk het belangrijkste van een Brainspotsessie! Doordat ik mij afstem op de cliënt, ontstaat er een veilige ruimte waar alles op dat moment mag zijn. De cliënt stond er tijdens het trauma vaak alleen voor en nu ben je erbij aanwezig waarbij alles mag gebeuren. En dan gebeurt er ook van alles! De reacties tijdens een sessie zijn bij ieder persoon, en zelfs bij iedere sessie van dezelfde persoon, steeds anders. Van alleen maar observeren, kleuren zien, lachen, huilen, schreeuwen tot bewegen en zelfs een complete workout! En hoe mooi is dat als er aan het einde van de sessie moeite gedaan moet worden om ook nog maar íets van een reactie te krijgen als er aan het trauma gedacht wordt. En we gaan natuurlijk door tot er helemáál geen reactie meer komt!